MIJN LAATSTE WEEK IN GHANA
Door: Corrie
Blijf op de hoogte en volg corrie
19 November 2014 | Ghana, Kledjo
Zondag
Zondagmorgen lopen Hennie en ik naar de kerk. Beth is met een paar groteren naar een andere kerkdienst, de rest zit er waarschijnlijk al.
Vorige week heeft Beth een ‘ donderpreek’ gehouden. Zij was die zondag vroeg weggegaan naar de stad en de kinderen die achterbleven maakten er een potje van: laat of niet naar de kerk. Gaan ze echt zo graag of is het zachte dwang? Tja, het zijn en blijven kinderen.
Er zijn maar weinig volwassenen (ik kan niet zeggen: binnen, want de kerk bestaat uit een betonnen vloer, een aantal palen en een dak van golfplaten erboven).
We komen tijdens het bidden binnen. Bidden en zingen, dat gaat vaak in elkaar over. De vrouwen komen naar voren en zingen een lied, dan de mannen, tenslotte de grotere kinderen. Alles in het Ewe. Dan zingen we samen een heel lang lied. Het lijkt wel psalm 119. Maar er komt een eind aan, de kinderen verdwijnen naar een naburig huis en de overgebleven gelovigen worden in twee kringen verdeeld. We hebben Bijbelstudie en dat is iets anders dan een preek. Interactief. Een jonge man komt tussen ons in zitten en zorgt voor een vertaling. Een oudere dame heeft de leiding. Het gaat over ‘The fruit of the Holy Spirit.’
Het lijkt wel op onze eigen huiskring. Fijn om dat zo samen te beleven. Tot slot wordt gevraagd of een van ons wil bidden. Hennie doet het. We voelen ons, ondanks veel verschillen, een met deze mensen.
’ s Middags wachten we lang op de lunch. Er blijkt niet genoeg eten te zijn. Waarschijnlijk hebben een paar brave broeders van HOH de vis opgegeten. Maar wie? In alle haast wordt nog wat klaargemaakt.
Na de siesta doen we een spel met waterbalonnen. De jongens tegen de meisjes. Dolle pret. Even loopt het uit de hand als David uitgejouwd wordt omdat hij een ballon heeft gemist. En dan kunnen die lieverdjes fel zijn hoor. Het spel is bijna afgelopen als er een hevige bui losbarst. Het terrein verandert in een zwembad maar na verloop van tijd wordt het weer droog.
Vanaf ons balkon hoor ik de pret die ze in de speeltuin hebben. Vooral de draaimolen is favoriet, zo zelfs dat er verscheidene kinderen misselijk van worden en moeten overgeven… Alles moet geleerd worden, soms door schade en schande.
Dinsdag
Als je de poort van HOH uit loopt en links afslaat kom je in het dorp Kledjo. Maar ga je rechtsaf op de mooie vernieuwde weg, dan kom je uit bij The School of the Deaf. Dat zijn dus onze naaste buren. Wij zijn er de allereerste keer ook gewest. Het zag er niet mooi uit: een verwaarloosd gebouw, een hok voor de keuken en een klaslokaal. Of we toen welkom waren bleef onduidelijk. Veel kinderen die we toen zagen waren verstandelijk gehandicapt. Of ze ook doof waren? Geen idee. Ze hingen wat rond bij het gebouw en we hebben wat liedjes met ze gezongen.
Het is nu bijna 7 jaar later. Er is een grote toegangspoort. Brede wandelpaden met grote grindtegels voeren naar nieuwe gebouwen. Wat achteraf staat het oude gebouw, opgeknapt.
De eerste die ons verwelkomt is Alex, een jongen, inmiddels man, met het syndroom van Down. We kwamen hem regelmatig tegen en dan wilde hij met ons op de foto.
We vragen hem, en even later een dame, naar Frank, de wever. Hij is onze buurman en met hem hebben we afgesproken.
Frank zit achter een weefgetouw. Hij is druk bezig met het weven van een smalle reep stof. Achter hem een jongen die garen op een spoel te draait.
“Daar begin je mee” zegt Frank, die het ambacht in zijn eigen dorp vlak bij de grens met Togo, heeft geleerd. We vertellen dat we bij de Kenti-weavers zijn geweest. “Die hebben het van ons geleerd” zegt Frank trots.
Al die smalle lappen (bijna 2 meter lang) worden aan elkaar gemaakt. Er wordt van alles van gemaakt, tassen, kleding, telefoonhoesjes, die vervolgens naar Accra gaan en daar verkocht worden. Daar is veel vraag naar.
Frank is in dienst van de school en probeert zijn kennis en vaardigheid over te brengen aan de leerlingen. Zodat zij hier later mee in hun onderhoud kunnen voorzien.
Er komt een meneer op ons afstappen. “Mijn baas“ zegt Frank. Hij is gekomen om een lesje ‘armband maken’ te geven aan een stuk of zes leerlingen. Erg leuk om te zien.
Dan komt er een blank meisje naar ons toe: “Hallo, where are you from?” Zij komt uit Duitsland en ze blijft, met een vriendin tot september 2015. Ze is nieuwsgierig naar HOH en belooft zeker een keer op bezoek te komen.
Wat een verrassingen vanmorgen, op nog geen 250 meter bij ons vandaan…
Woensdag
Het is kwart voor acht en wij zijn lopend op weg naar Hohoe. Voor mij de laatste keer, behalve dan de rit van vrijdag met de taxi en de trotro.
Hohoe is inmiddels een bekende plaats. Nou ja, alleen de brede doorgaande weg en de straten waar de bank en het naaiwinkeltje aan liggen. De zijstraatjes zijn we wel eens doorgekomen met een taxi.
Maandag liepen we ook naar de stad. Ik moest het restant van de rekening voor de speeltoestellen betalen, maar had toen niet helemaal genoeg. Vanmorgen is de schuld vereffend, we zijn heel blij dat alles zo goed en mooi op tijd is geleverd!
We slaan af naar de bank. Een winkelier roept iets naar ons. Hennie was op zoek naar jolly fruit, zakjes met limonade in poedervorm om ijslollies van te maken. Maandag nergens meer te koop (of heel duur) en dit winkeltje heeft het weer.
De man vraagt waar we vandaan komen. “Holland?” Hij kent het. Familie woont in Amsterdam. “Maar” zegt hij “Het is daar nu zo koud, mijn tante komt terug naar Ghana.” Leuk om te horen, nou ja leuk? Over een paar dagen zit ik weer in ons kikkerlandje. Zal ik toch maar blijven?
We zijn snel klaar met de boodschappen. Zelfs op de markt vindt Hennie de lap stof die ze wil hebben. Bij de eerste de beste kraam. Dan met de taxi naar huis en lekker in de schaduw ‘ koffietime’ (met een zakje water en biscuitjes.
Nog anderhalve dag. Laat het maar koud zijn in Holland, ik kom toch. Ik laat Hennie, Beth, en al die schatten van kinderen en de mothers achter. De ervaringen en verhalen van dit prachtige warme land gaan met me mee. Straks ga ik bij de kachel nagenieten.
Zondagmorgen lopen Hennie en ik naar de kerk. Beth is met een paar groteren naar een andere kerkdienst, de rest zit er waarschijnlijk al.
Vorige week heeft Beth een ‘ donderpreek’ gehouden. Zij was die zondag vroeg weggegaan naar de stad en de kinderen die achterbleven maakten er een potje van: laat of niet naar de kerk. Gaan ze echt zo graag of is het zachte dwang? Tja, het zijn en blijven kinderen.
Er zijn maar weinig volwassenen (ik kan niet zeggen: binnen, want de kerk bestaat uit een betonnen vloer, een aantal palen en een dak van golfplaten erboven).
We komen tijdens het bidden binnen. Bidden en zingen, dat gaat vaak in elkaar over. De vrouwen komen naar voren en zingen een lied, dan de mannen, tenslotte de grotere kinderen. Alles in het Ewe. Dan zingen we samen een heel lang lied. Het lijkt wel psalm 119. Maar er komt een eind aan, de kinderen verdwijnen naar een naburig huis en de overgebleven gelovigen worden in twee kringen verdeeld. We hebben Bijbelstudie en dat is iets anders dan een preek. Interactief. Een jonge man komt tussen ons in zitten en zorgt voor een vertaling. Een oudere dame heeft de leiding. Het gaat over ‘The fruit of the Holy Spirit.’
Het lijkt wel op onze eigen huiskring. Fijn om dat zo samen te beleven. Tot slot wordt gevraagd of een van ons wil bidden. Hennie doet het. We voelen ons, ondanks veel verschillen, een met deze mensen.
’ s Middags wachten we lang op de lunch. Er blijkt niet genoeg eten te zijn. Waarschijnlijk hebben een paar brave broeders van HOH de vis opgegeten. Maar wie? In alle haast wordt nog wat klaargemaakt.
Na de siesta doen we een spel met waterbalonnen. De jongens tegen de meisjes. Dolle pret. Even loopt het uit de hand als David uitgejouwd wordt omdat hij een ballon heeft gemist. En dan kunnen die lieverdjes fel zijn hoor. Het spel is bijna afgelopen als er een hevige bui losbarst. Het terrein verandert in een zwembad maar na verloop van tijd wordt het weer droog.
Vanaf ons balkon hoor ik de pret die ze in de speeltuin hebben. Vooral de draaimolen is favoriet, zo zelfs dat er verscheidene kinderen misselijk van worden en moeten overgeven… Alles moet geleerd worden, soms door schade en schande.
Dinsdag
Als je de poort van HOH uit loopt en links afslaat kom je in het dorp Kledjo. Maar ga je rechtsaf op de mooie vernieuwde weg, dan kom je uit bij The School of the Deaf. Dat zijn dus onze naaste buren. Wij zijn er de allereerste keer ook gewest. Het zag er niet mooi uit: een verwaarloosd gebouw, een hok voor de keuken en een klaslokaal. Of we toen welkom waren bleef onduidelijk. Veel kinderen die we toen zagen waren verstandelijk gehandicapt. Of ze ook doof waren? Geen idee. Ze hingen wat rond bij het gebouw en we hebben wat liedjes met ze gezongen.
Het is nu bijna 7 jaar later. Er is een grote toegangspoort. Brede wandelpaden met grote grindtegels voeren naar nieuwe gebouwen. Wat achteraf staat het oude gebouw, opgeknapt.
De eerste die ons verwelkomt is Alex, een jongen, inmiddels man, met het syndroom van Down. We kwamen hem regelmatig tegen en dan wilde hij met ons op de foto.
We vragen hem, en even later een dame, naar Frank, de wever. Hij is onze buurman en met hem hebben we afgesproken.
Frank zit achter een weefgetouw. Hij is druk bezig met het weven van een smalle reep stof. Achter hem een jongen die garen op een spoel te draait.
“Daar begin je mee” zegt Frank, die het ambacht in zijn eigen dorp vlak bij de grens met Togo, heeft geleerd. We vertellen dat we bij de Kenti-weavers zijn geweest. “Die hebben het van ons geleerd” zegt Frank trots.
Al die smalle lappen (bijna 2 meter lang) worden aan elkaar gemaakt. Er wordt van alles van gemaakt, tassen, kleding, telefoonhoesjes, die vervolgens naar Accra gaan en daar verkocht worden. Daar is veel vraag naar.
Frank is in dienst van de school en probeert zijn kennis en vaardigheid over te brengen aan de leerlingen. Zodat zij hier later mee in hun onderhoud kunnen voorzien.
Er komt een meneer op ons afstappen. “Mijn baas“ zegt Frank. Hij is gekomen om een lesje ‘armband maken’ te geven aan een stuk of zes leerlingen. Erg leuk om te zien.
Dan komt er een blank meisje naar ons toe: “Hallo, where are you from?” Zij komt uit Duitsland en ze blijft, met een vriendin tot september 2015. Ze is nieuwsgierig naar HOH en belooft zeker een keer op bezoek te komen.
Wat een verrassingen vanmorgen, op nog geen 250 meter bij ons vandaan…
Woensdag
Het is kwart voor acht en wij zijn lopend op weg naar Hohoe. Voor mij de laatste keer, behalve dan de rit van vrijdag met de taxi en de trotro.
Hohoe is inmiddels een bekende plaats. Nou ja, alleen de brede doorgaande weg en de straten waar de bank en het naaiwinkeltje aan liggen. De zijstraatjes zijn we wel eens doorgekomen met een taxi.
Maandag liepen we ook naar de stad. Ik moest het restant van de rekening voor de speeltoestellen betalen, maar had toen niet helemaal genoeg. Vanmorgen is de schuld vereffend, we zijn heel blij dat alles zo goed en mooi op tijd is geleverd!
We slaan af naar de bank. Een winkelier roept iets naar ons. Hennie was op zoek naar jolly fruit, zakjes met limonade in poedervorm om ijslollies van te maken. Maandag nergens meer te koop (of heel duur) en dit winkeltje heeft het weer.
De man vraagt waar we vandaan komen. “Holland?” Hij kent het. Familie woont in Amsterdam. “Maar” zegt hij “Het is daar nu zo koud, mijn tante komt terug naar Ghana.” Leuk om te horen, nou ja leuk? Over een paar dagen zit ik weer in ons kikkerlandje. Zal ik toch maar blijven?
We zijn snel klaar met de boodschappen. Zelfs op de markt vindt Hennie de lap stof die ze wil hebben. Bij de eerste de beste kraam. Dan met de taxi naar huis en lekker in de schaduw ‘ koffietime’ (met een zakje water en biscuitjes.
Nog anderhalve dag. Laat het maar koud zijn in Holland, ik kom toch. Ik laat Hennie, Beth, en al die schatten van kinderen en de mothers achter. De ervaringen en verhalen van dit prachtige warme land gaan met me mee. Straks ga ik bij de kachel nagenieten.
-
19 November 2014 - 21:26
Henny En Marjo:
Erg leuk, Corrie om ook jouw ervaringen mee te beleven. Geniet nog even van de blije koppies en het mooie weer. Het valt hier ook wel mee hoor. En gezellig bij de kachel.
We wensen je een goede reis en een fijne thuiskomst. Liefs van ons. -
20 November 2014 - 11:44
Marian H:
Hallo Corrie, jammer dat t er al weer op zit. Kun je vanuit Nederland ons ook niet vermaken met je verhalen?
Goede reis terug en de kachel brand hier, je bent welkom. -
20 November 2014 - 11:58
Carola:
Leuk die foto vd draaimolen mèt kinderen! Ik zag ook al foto's in Marcus' klas hangen! -
20 November 2014 - 16:25
Leen:
Welkom thuis -
20 November 2014 - 18:20
Sabine En Gerard:
Dat zijn nog een paar mooie herinneringen van deze laatste week om mee te nemen naar huis. Als het een beetje meezit en niet al te hard gaat waaien kun je misschien nog een mooie wandeling door een kleurrijk herfstbos maken met Wim en Tosca. We wensen je een voorspoedige thuisreis. Tot ziens Corrie!
-
20 November 2014 - 20:52
Suzanne En Mark:
Een hele goede terugreis naar het koude Nederland en tot heel binnenkort! -
21 November 2014 - 15:13
Ine:
Jeetje Corrie war vliegt de tijd.
En wat heb je weer een hoop beleefd.
Geniet nog even. En ja bij de kachel en wat kaarsjes kan het ook heel
Fijn zijn.
Groetjes Ine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
