SORRY

Voor de liefhebbers, er zijn foto's bij de verhalen geplaatst.


In het lokaal waar ’s avonds de dagsluiting wordt gehouden is het rumoerig. Er zitten al kinderen op de banken, anderen rennen heen en weer, de een komt en de ander gaat nog even weg.
“ Corrie, you come on devoting?” Verwachtingsvol kijkt Vincent mij aan. Ghana is een christelijk land (zeker in het zuiden), HOH is een christelijk tehuis. Dat betekent: veel zingen, veel bidden en veel bijbellezen. De dag wordt er mee begonnen (om een uur of 6) en mee afgesloten (om ongeveer half 8). En dan alles wat daar nog tussendoor gebeurt zoals school, kerk en extra bijbelstudies, zeker nu Beth uit Amerika hier is,
Als ik eerlijk ben heb ik helemaal geen zin in dat gedoe en bovendien versta ik het nauwelijks, door de slechte akoestiek, de continu draaiende vans (of is het fan?). Voeg daarbij nog mijn gebrekkige Engels en dat van hen: te veel herrie…
“Corrie you come on devotion?” De kinderen hebben er zin in, het is hun niet gauw teveel. Zeg dan maar eens “nee”, Dus stap ik over mijn reserves heen en zit ik even later klaar voor ‘devotion’. Eerst zingen. Dat klinkt weer beter dan vorige week. En ze zingen recht uit hun hart. Heel ontroerend.
Het thema van vanavond is: Als je iemand bezeert hebt ga dan naar hem/haar toe en zeg “ sorry”. Dan kan je weer samen verder.
De kinderen mogen zeggen wie hun bezeerd heeft, of soms letterlijk geslagen. Beth zegt: “We leven hier samen met 40 mensen. Laten we het goed houden met elkaar. Hier in HOH mag niemand een vrouw, een meisje slaan. Denk daar goed aan!”
Wie het wil mag om een ‘sorry’ vragen, wie het wil mag het uitspreken. Dat gaat met veel humor gepaard, er wordt veel gelachen. Jammer dat ik het niet allemaal kan volgen. Maar eindelijk staan wat groten op en zeggen tegen enkele meisjes: “Sorry” . Ze worden bedankt met een big hugh van Beth of van ons. Hoe groot (of klein) ze ook zijn, ze glunderen.
Wat fijn dat ik hier bij was. Sorry dat ik geen zin had.