DININGROOM OF SLEEPINROOM

Reizen met een trotro zijn we inmiddels gewend, reizen met een veerboot is een verhaal apart. Omdat we geen hut konden bemachtigen zullen we de nacht doorbrengen in de diningroom, een prachtige naam voor een ruimte met allemaal houten banken en bagagerekken, maar waar de verlichting het niet doet. Dat is blijkbaar bekend, want iedereen zwaait met zaklampen. Het is zaak om een plekje te vinden, want de meeste plaatsen zijn al bezet. Veel mensen spreiden een doek op de grond of gaan op de bank of op de tafel liggen. Zo ook op onze tafel. Eerst stond daar alleen een plastic tas, maar als de eigenaar arriveert blijkt daar een matras in te zitten die op de tafel wordt gelegd. Mevrouw (een dikke moeke) haalt nog het een en ander te voorschijn, gaat zich omkleden en gaat naar bed. Voor ons is nog maar een klein stukje van de tafel over, net genoeg voor onze etensborden. Onze waterflessen staan (volgens mevrouw) in de weg. Of ik die maar bij de bagage wil zetten. “ NO!” Wat denkt ze wel…en ik besluit ons gebied te verdedigen en duw haar matras steeds een centimeter naar achteren. Hup Holland hup!
Als het eindelijk rustig wordt en de diningroom verandert in een sleepingroom, val ik warempel even in slaap op de harde houten bank. Tegen 5 uur is Hennie er al uit, ik volg haar even later naar het achterdek.
Het is daar lekker fris, er zijn ook nog weinig mensen. De lucht kleurt langzaam van donkerblauw naar oranje. Boven de bergen hangen wolken, maar dan komt er een prachtige rode zon tevoorschijn. Op het grote wijde Voltameer varen kleine vissersboten. Wat een mooi schouwspel!
Gisteren zagen we vier stoere soldaten aan boord komen. Compleet met geweer. Een voor een komen zij nu uit de hutten. Geen wonder dat alles vol was. Het zijn aardige jongens die wel van een praatje houden. En als Hennie met ze op de foto gaat is het ijs gebroken (gekke uitdrukking in Afrika).
Mijn verrekijker wordt ‘ in beslag genomen’ , maar even later weer netjes teruggebracht. Het is leuk om naar de nederzettingen aan de kust te kijken. Omdat het meer heel groot is heb je daar soms een kijker bij nodig.
We naderen een stad, onze eerste aanlegplaats. Een aantal mensen gaat aan wal, ook onze soldaten, die hartelijk afscheid nemen. Dan begint het uitladen en weer inladen. De heftruck heeft het druk. Tot slot rijden er weer andere vrachtwagens aan boord en een luxe auto met een hoge heer met chauffeur. Het past allemaal net. De kapitein laat een hard signaal horen en we vertrekken voor het laatste stuk van onze cruise.