TERUG NAAR KLEDJO
Door: Corrie
Blijf op de hoogte en volg corrie
15 November 2014 | Ghana, Kledjo
Daar staan we op het ferryterrein van Yeji. Als reiziger sta je nooit lang alleen. We worden meegetroond naar een trotro die naar Mkoranza zal gaan. Ons einddoel van deze dag is Hand in Hand, een instelling voor mensen met een verstandelijke handicap. Zes jaar geleden waren we daar ook. Hand in Hand is een oase van rust. Op een groot terrein wonen ongeveer 85 jonge en oudere mensen, verdeeld in kleine groepjes met een of twee vaste begeleiders. Kinderen met een handicap worden vaak niet geaccepteerd. Men is bang dat hier een boze geest achter zit. Vaak worden ze naar het bos gebracht, dan ben je er af. Dat geloof zit diep. We ontmoeten Lianne, een jonge vrouw, die er bijna een jaar Ghana op heeft zitten. Ze werkt in Tamale, een grote drukke stad, wat verder in het noorden. In Hand in Hand kan ze een weekje uitrusten van haar werk. Ze doet vrijwilligerswerk voor een Ghanees-Nederlandse stichting die zich bekommert om verstoten kinderen. Door voorlichting te geven en wekelijkse huisbezoeken krijgt ze sommige (groot)ouders zo ver om het kind zelf te verzorgen. Mooi werk. “Maar” zegt Lianne ”Straks ben ik weg en wie zet mijn werk voort?” We praten samen over ontwikkelingswerk, vrijwilligerswerk. Allemaal heel nuttig, maar wat is het einddoel? “Mensen blijven zo afhankelijk. Ze hebben niet geleerd om zelf te denken en te handelen. Als ik vraag aan ouders: ‘ wat kan ik doen voor jullie?’ Zeggen ze: ‘Alles!’. Met andere woorden: laat die blanken het maar doen…dat is frustrerend.” In ieder geval is haar werk (en het werk in HOH heel goed voor de kinderen die er nu zijn, maar voor de lange termijn? Wij zijn er nog lang niet over uitgepraat en over uitgedacht.
De volgende dag gaan we vroeg op stap. Het wordt een lange reisdag. Maar die is nooit saai. Onderweg is van alles te zien. We rijden door een prairieachtig landschap. Zo nu en dan een zijweg, een dorpje, een school waar kinderen buiten les krijgen. We passeren een enorm grote markt. Het is daar een drukte van belang. Groente, fruit, zakken vol meel, hoog opgestapelde yamknollen, kippen, geiten, we komen ogen te kort.
Dan rijden we Kumassi binnen, een drukke chaotisch stad. Eerst wordt het verkeer geregeld door verkeerslichten, maar al we het trotrostation naderen wordt het een gekkenhuis. Onze trotro moet naar links, maar hij is de enige niet. Een rode bus (met een edelhert erop) wil voorkruipen. Telkens als we een centimeter vooruit kunnen doet ‘het hijgend hert’ dat ook. Het wordt een millimeter gevecht, waar ook de verkeersregelaars zich mee bemoeien. We kunnen hun woorden niet verstaan, maar wat we zien zegt genoeg. Dan schudden we onze kwelgeest van ons af en rijden we door naar de stopplek. Precies tegenover de halte van onze volgende trotro klaar staat. En dat zonder ook maar een blutsje of een kras. Wat overigens niks had uitgemaakt hoor. Die zitten er toch al genoeg
Einddoel voor deze dag: Kpong. Nog een heel eind te gaan. Hopelijk zijn we er voor het donker wordt. We rijden door een prachtig heuvelachtig landschap. Wat is de Voltaregio mooi!
Een eindje buiten Kpong is een hotel. Hennie heeft daar de vorige dag voor ons gereserveerd: een doubblebed room. Maar de receptionist zegt: “Sorry, dat kan niet. It ’s full.” Nou dan kent hij Hennie niet. Het eindigt in een eenpersoonskamer waar een tweepersoons bed in staat, maar voor de helft van de prijs! Even later zitten we aan de kip met patat en cola.
We zijn weer bijna terug bij het begin. Eerst naar Akosombo, overvaren met de ferry en de rest is bekend. Ja, ja. Onderweg zie ik allemaal dingen die ik op de heenweg niet gezien heb. Er wordt een nieuw stuk weg aangelegd. Dat kan toch niet binnen een paar dagen? De trotro rijdt via een weg die wij niet kennen. Wat verrassend. Halverwege moeten we overstappen en dan rijden we weer op de inmiddels vertrouwde weg naar Hohoe.
Een paar uur later worden we enthousiast verwelkomd door Julie en Bles, de vrouw die haar in de keuken helpt. Een very big hugh. Wat zijn ze blij dat we terug zijn.
Dan begroeten we Beth. Ze zegt: “kijk eens wat er gebeurd is” En ja hoor de playground is uitgebreid: de draaimolen, wip en glijbaan zijn geplaatst. Het beton moet nog drogen, maar zondag kan er gebruik van gemaakt worden. Wat een fantastische thuiskomst!
De volgende dag gaan we vroeg op stap. Het wordt een lange reisdag. Maar die is nooit saai. Onderweg is van alles te zien. We rijden door een prairieachtig landschap. Zo nu en dan een zijweg, een dorpje, een school waar kinderen buiten les krijgen. We passeren een enorm grote markt. Het is daar een drukte van belang. Groente, fruit, zakken vol meel, hoog opgestapelde yamknollen, kippen, geiten, we komen ogen te kort.
Dan rijden we Kumassi binnen, een drukke chaotisch stad. Eerst wordt het verkeer geregeld door verkeerslichten, maar al we het trotrostation naderen wordt het een gekkenhuis. Onze trotro moet naar links, maar hij is de enige niet. Een rode bus (met een edelhert erop) wil voorkruipen. Telkens als we een centimeter vooruit kunnen doet ‘het hijgend hert’ dat ook. Het wordt een millimeter gevecht, waar ook de verkeersregelaars zich mee bemoeien. We kunnen hun woorden niet verstaan, maar wat we zien zegt genoeg. Dan schudden we onze kwelgeest van ons af en rijden we door naar de stopplek. Precies tegenover de halte van onze volgende trotro klaar staat. En dat zonder ook maar een blutsje of een kras. Wat overigens niks had uitgemaakt hoor. Die zitten er toch al genoeg
Einddoel voor deze dag: Kpong. Nog een heel eind te gaan. Hopelijk zijn we er voor het donker wordt. We rijden door een prachtig heuvelachtig landschap. Wat is de Voltaregio mooi!
Een eindje buiten Kpong is een hotel. Hennie heeft daar de vorige dag voor ons gereserveerd: een doubblebed room. Maar de receptionist zegt: “Sorry, dat kan niet. It ’s full.” Nou dan kent hij Hennie niet. Het eindigt in een eenpersoonskamer waar een tweepersoons bed in staat, maar voor de helft van de prijs! Even later zitten we aan de kip met patat en cola.
We zijn weer bijna terug bij het begin. Eerst naar Akosombo, overvaren met de ferry en de rest is bekend. Ja, ja. Onderweg zie ik allemaal dingen die ik op de heenweg niet gezien heb. Er wordt een nieuw stuk weg aangelegd. Dat kan toch niet binnen een paar dagen? De trotro rijdt via een weg die wij niet kennen. Wat verrassend. Halverwege moeten we overstappen en dan rijden we weer op de inmiddels vertrouwde weg naar Hohoe.
Een paar uur later worden we enthousiast verwelkomd door Julie en Bles, de vrouw die haar in de keuken helpt. Een very big hugh. Wat zijn ze blij dat we terug zijn.
Dan begroeten we Beth. Ze zegt: “kijk eens wat er gebeurd is” En ja hoor de playground is uitgebreid: de draaimolen, wip en glijbaan zijn geplaatst. Het beton moet nog drogen, maar zondag kan er gebruik van gemaakt worden. Wat een fantastische thuiskomst!
-
16 November 2014 - 07:34
Irma:
heerlijk genieten samen met Hennie van jullie vakantie. Een hele opgave om er te komen! -
16 November 2014 - 11:15
Yfke:
wauw, ik vind jullie stoere vrouwen! dat is nog eens wat anders dan een charter naar Faro :-)
Groeten, Yfke -
16 November 2014 - 15:18
Carola:
Hé foto's van de speeltoestellen! Marcus is nu bij Wim ah spelen, maar als hij terug is zal ik het hem laten zien. En als het beton droog is willen we natuurlijk graag een foto vd speeltoestellen in gebruik! -
17 November 2014 - 15:41
Christiana:
Een hele week was ik achter en ik heb nu alle verhalen gelezen, ik kan ze echt niet na vertellen, maar de Afrika sfeer was heerlijk om te proeven. -
18 November 2014 - 12:40
Sabine:
Je prachtige reisverslagen brengen Ghana een stukje dichterbij Corrie!! Heerlijk om te lezen. Ik zie uit naar je volgende verslag. Tenminste.....als je nog tijd hebt om te schrijven. De tijd gaat nu snel, maar misschien in Afrika niet!? Lieve groeten van ons beiden.
-
19 November 2014 - 08:54
Sierk En Wilma:
Het is fijn te lezen dat jij, maar ook Hennie zich goed vermaken. Je moet er natuurlijk zelf geweest zijn om mee te maken hoe het leven gaat in Afrika, maar door de reisverslagen krijg je toch een goed beeld van Afrika.
Hennie blijft nog even, maar voor jou Corrie, schiet het alweer aardig op. Wilma en ik wensen jou een goede terugreis toe.
De groeten van ons aan jou en Hennie.
-
20 November 2014 - 19:26
Hilde Wubs:
hallo Corrie.
Mijn vorige reactie is niet geplaatst zie ik, dus nu opnieuw proberen. Nog een paar fijne dagen gewenst en ik wens je alvast een warm welcome toe, dan is het vast niet zo koud meer voor je. Ik heb genoten van je verhalen en ook van die van Hennie, geef haar nog een knuffel van me.
Groet, Hilde
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
