ALLES VERANDERT

Op de dag van aankomst rijden we het laatste stukje naar HOH met een taxi. Inplaats van een vrij smalle weg met hobbels is er nu een brede, effen weg. Ik herken een aantal huizen, maar er zijn ook nieuwe bijgekomen. We r ijden zomaar de ingang naar het centrum voorbij. De gebouwen hebben zich verstopt achter een muur van hoog opschietend groen gewas. Het toegangspad is bedekt met gras en hier en daar is een regenplas.
Nieuw voor mij is een groot gebouw (twee verdiepingen), waar nu de meisjes gehuisvest zijn. Op de eerste verdieping zijn ruimtes voor gasten. Rondom is een brede, overdekte galerij. Wat een prachtig uitzicht! Overal groen en in de verte rondom blauwe heuvels. Het is puur genieten! Al dat mooie frisse groen is te danken aan de regen die af en toe met bakken uit de lucht komt vallen. Nee, je hoeft me niet te beklagen hoor omdat nu in Holland de zon schijnt. Dat doet ie hier ook, ik ben soms blij als het bewolkt is…
Nog een verandering: in het nieuwe gebouw zijn douches en toiletten op elke verdieping. Weliswaar koude douches, waar soms geen water uit komt, maar toch! En toiletten met doorspoeling. Wij hebben elk een eigen toilet. Wat een verschil met die ouwe poepdoos van zes jaar geleden…

Ik maak kennis met een nieuwe ‘moeder: ‘ Foustin is haar naam. Ze is hier nog geen jaar. Haar voorgangster heb ik niet ontmoet. Moeder Gladys was er toen ik drie jaar geleden in Ghana was, maar de meeste herinnering heb ik aan Liesbeth.
Foustin is een kleine tengere vrouw, die de wind er onder heeft. Ik zie haar niet zoveel met de kinderen, maar ‘s morgens om een uur of vijf hoor ik haar stem al.
Ze is afkomstig van een boerderij en dat is te zien. Op verschillende plekken van het terrein zijn groententuintjes ontstaan: mais, yam en struiken met voor mij onbekende vruchten. Die ik soms weer tegen kom in de soep.
Ook nieuw zijn de schommels en er is zelfs een blauwe kliko! Het terrein ziet er veel schoner uit dan de vorige keren
Lucy, de kokkin, is helaas vertrokken. Het was voor de organisatie niet eenvoudig een vervangster te vinden. Maar het is gelukt!. Judy, de keukenassistente is nu bevorderd tot kokkin. Wat het koken betreft: een goede keus, het eten is verrukkelijk!
De kinderen zijn veranderd en ook weer niet. Ze zijn enorm gegroeid. De oudsten zijn al echte mannen en vrouwen. Over niet al te lange tijd zullen ze het weeshuis verlaten. Het is prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen. Over sommigen hadden Hennie en ik grote zorgen, maar wat worden het mooie mensen! Er zijn een aantal nieuwelingen. Lastig hoor om die namen en gezichten uit elkaar te houden.
Toen we voor de eerste keer in HOH kwamen waren er gezamenlijke maaltijden. Allemaal aan tafel en voor en na het eten samen een liedje zingen. Liesbeth hield daar streng de hand aan. Nu loopt iedereen met zijn eigen etensbordje en de een zit hier en de ander daar. Jammer…
De avondsluiting wordt verzorgd door Bless. Hij is de oudste en ik vind het opmerkelijk dat alle kinderen, groot en klein, naar hem luistern. Meestal bestaat zo’n ‘devoting’ uit zingen, bidden, Bijbelteksten opzeggen of een kleine overdenking. Iedereen doet mee. Wat ik mis is het enthousiaste zingen, de vrolijke liedjes. En van het gesproken woord versta ik nauwelijks iets.
Ach ja, alles verandert. En dat is maar goed ook!