VAREN MET DE VEERBOOT

Daar zitten we dan, achter in de trotro met de rugzak op schoot. Ik kan geen kant op, behalve naar boven. En dat gebeurt regelmatig, als we over een drempel rijden of door een kuil gaan: hoeps! Er komt een liedje in mijn gedachten:
Jump in the air if you love Jesus
Jump in the air if you love him
Show it show it show it show it
You love him.
We hebben het zaterdagavond nog uit volle borst gezongen met de meiden op ons balkon. In het donker, want voor de zoveelste keer was de stroom uitgevallen. Klinkt het (verplichte) zingen tijdens devotiontime heel zachtjes, die zaterdagavond gingen ze voluit. De oude liedjes uit de tijd van Liesbeth, de nieuwe liedjes die ze op school geleerd hebben. De meiden maakten een prachtige show van zang en dans, verlicht door een zaklamp.
Dat was zaterdag. Nu is het maandag en zijn we op reis. Reizen in een land als Ghana kost veel tijd. Het zijn meestal hele afstanden, over vaak slechte wegen. Reis je met een trotro (taxibusje), dan vertrekt die pas als die vol is. Dat kan soms lang duren. Maar vandaag hebben we geluk. Hij is vol. Gewoon vol. Soms blijken er nog wat mensen bij te kunnen (vindt men), maar dat is nu niet het geval.
Een auto besturen is hier een hele kunst. De taxi en/of trotro is een afgeschreven exemplaar uit Europa, China of waar dan ook vandaan. Er worden andere banken ingezet en. Bagage opschoot, of achterin, of bovenop. Soms levende have zoals kippen en geiten op het dak. Kan de deur niet meer dicht? Dan maar met een stevig touw. …rijen maar.
Dan de weg. Zeker die naar Akosombo. Vol kuilen en hobbels. Daar moet je doorheen of overheen. Een hele kunst, omdat je ook nog rekening moet houden met tegenliggers. Zo slalommen we van links naar rechts.
Volgende barriere: een politiecontrole. Iedereen moet uitstappen. En wij, twee onschuldige oude dames, moeten ons paspoort laten zien. Hennie vraagt: “You don’t trust me?” En ik voeg er aan toe: “Look intoo my blue eyes.” De stoere agent grijnst. We mogen weer verder reizen.
De mooie brug over de Voltarivier is in revisie, we moeten omrijden om de oversteek met de veerboot te maken. Op de kade staat al een horde straatverkopers(sters)) om de wachtenden van allerlei dingen te voorzien.
Na de oversteek stappen we over in een andere trotro en even later in een taxi die ons naar de haven brengt vanwaar een veerboot vanmiddag zal vertrekken naar Yeji. De aankomst daar zal pas morgenavond zijn.
Het is nu 12 uur, de vermoedelijke vertrektijd van de ferry is vanmiddag 4 uur. We hebben du nog even de tijd. Aan de kade liggen schepen en een heftruck rijdt heen en weer om pallets te verplaatsen. In de overdekte wachtruimte zitten al wat mensen, kinderen rennen enthousiast rond en blijven eerst op veilige afstand van die enge witte wieven. Sommige mensen doen een dutje op de houten banken, moeders geven hun baby de borst. Wij krijgen een paar plastic stoelen aangeboden. Maar om nou uren op zo’n plakkerige stoel te moeten zitten… Ik maak af en toe een wandelingetje. Er komen verkopers van brood, water en fruit. Overal waar mensen zijn is wat te verdienen. Op het afgesloten haventerrein staan al wat vrachtwagens te wachten. Ik zie zowaar twee witte mannen, zelfs voor mij een hele belevenis.
De tijd tikt langzaam weg. Maar wat is tijd? In Afrika van weinig betekenis. En zo wordt het 4 uur, we zijn nog steeds niet aan boord.
Dan komt er wat beweging bij de toegangspoort. Vol verwachting gaan we in de rij staan. Maar nee hoor, het gaat slechts om de extra bagage. Die moet gemerkt worden. Wij hebben alleen onze rugzak. We kijken toe hoe het in zijn werk gaat. Telkens loopt de mevrouw die het moet regelen weer weg en dan is het wachten geblazen.
Het is een uur later. Eindelijk, de poort gaat open. Kaartjescontrole. Enkel gelukkigen kunnen doorlopen. Maar dan barst een tropische regenbui los. Enkel mensen blijven staan, maar wij vluchten met de massa mee naar de wachtruimte.
Kwart over 5. Het is bijna droog en we kunnen aan boord.