SCHOOL IS ALWAYS FINE

“How was school today?” “Fine!” Ik zit na schooltijd met Atju (bijna 15 jaar oud) op een bank op het balkon. ‘ Fine’ is een standaard antwoord. Fine, al voel je je ellendig, fine al ben je boos, fine, al vind je er niks aan. Toch meent Atju het. School is fijn! Hij beseft dat hij door naar school te gaan zijn toekomst er rooskleuriger uit ziet.
In mijn ogen is de school ouderwets: klassen van zeker 60 leerlingen, allemaal samengeperst in een klein lokaal met harde houten banken. Een onderwijzer(es) die er voor staat. Geen wonder dat het beruchte rietje soms helpt de orde te handhaven.
In de laagste klassen alleen een schoolbord en wat gekopieerde blaadjes in plaats van boeken…Wat een verschil met de scholen in ons land.
Voor elk wat wils (als dat mogelijk is)
In Ghana kan een kind al vanaf twee jaar naar school. In het klaslokaal zie je geen speelgoed, fietsjes, zandbak enzovoort, maar papier (kleur) potloden en vooral veel zingen. Telversjes, alfabethliedjes, soms even marcheren of even slapen: veertig ukkies van twee a drie jaar in een klas.
Als ze een jaar of vier zijn begint het ‘echte’ werk. Leren om letters te schrijven, cijfers en tekenen. En uiteraard zingen.
Na de nursery komt de middleschool, klas 4 tot en met 9. Heb je die met goed gevolg doorlopen dan kan door naar de vervolgklassen 10, 11 en 12. Een soort highschool, die hier niet in de buurt is. Sebastian is op zo’n school. Hij woont nu in een internaat, waar zijn voornaamste bezigheden zijn: de lessen volgen en daarna zelf studeren, studeren, studeren. Hij krijgt het niet kado! Alleen in de vakanties komt hij naar HOH. Wie dan nog verder kan en wil gaat naar de universiteit.

Het wordt een lange dag
Elke schooldag begint met een dagopening. Bij de ingang van de lagere klassen wemelt het van kinderen in geel/blauwe uniformen, een stuk verderop staan de wit/blauwen e oudere jaars in de rij voor de ceremonie. Er wordtgezongen en wat gezegd en aan tenslotte klinkt het volkslied. Iedereen zingt mee, met de hand op het hart. De drums begeleiden het geheel. Laatkomers blijven op de weg staan in de zelfde houding. Pas als het lied afgelopen is rennen ze snel naar hun plekje. Eerbied voor het volkslied! Dan verdwijnt iedereen in zijn of haar klas en begint een lange schooldag.
Er zijn drie pauzes van ongeveer 20 minuten. “”Ga je dan buiten voetballen?” vraag ik aan Atju “Dat mag twee keer per week. Vaak blijven we binnen, eten wat of we slapen even.”
Om 1 uur is het lunchtijd. Veel kinderen, ook die van HOH, hebben hun eigen lunchbox bij zich met daarin een kant en klare maaltijd. Het school-eten schijnt niet zo goed te zijn.
“En hoe is het met het rietje, do they beat you?” Atju: “Sometimes. Als je niet oplet, of je lessen niet hebt geleerd. oei!” Als ik vertel dat onderwijzers in Holland niet mogen slaan, zelfs strafbaar zijn als ze het doen, is hij verbaasd.
Atju zit in klas 7. Dan denk je: een jongen van bijna 15… Maar veel van ‘onze’ kinderen hebben weinig of geen onderwijs gehad voor ze in HOH kwamen. Soms spraken ze geen Engels, hun moedertaal is Ewe Atju en de anderen doen enorm hun best en het gaat steeds beter, zeker nu hij op deze school is. Regelmatig krijgt hij een test om te kijken of hij is vooruitgegaan.
De Winnerschool is een particuliere school, dus duur. Er werken veel onderwijzers die nog geen diploma hebben. Zij studeren nog en kunnen zo hun studie betalen. De Public school (dat is de school van de overheid) heeft alleen gediplomeerd personeel in dienst. Toch zijn de resultaten daar lang niet zo goed.
De Public school is momenteel dicht. Het personeel staakt en dat kan nog wel een maand duren… Tegen die tijd is het december en dan begint de kerstvakantie.
Voor Atju voorlopig nog geen vakantie. Maar Hij gaat elke dag met plezier naar school, van maandag tot en met zaterdagmorgen.
“ How is school this week Atju?” “Fine!” en alle HOH kinderen zijn het met hem eens.