Naar Accra

Trek vooral niet je beste kleren aan als je moet reizen in Ghana. Het is er warm, stoffig en vaak zit ik met mijn rugzak op schoot. Schone kleren bewaar ik voor na het reizen.

Onze tijd in HoH zit er al weer op. Nog een korte vakantie en Hennie gaat terug naar Kenia en ik naar het koude Holland. Zal wel weer wennen zijn…
Onze bagage staat op de waranda. Kofi heeft me helpen slepen. De kinderen eten haastig hun porridge of zorgen dat ze het op de een of andere manier mee kunnen nemen naar school: in een mok, in een flesje of in brooddoos!
Daar komt de schoolbus. We mogen meerijden tot een de weg. Zo wordt het, net als drie jaar geleden, een afscheid met de bus.
Moeder Gladys vindt het maar niks. “I will call a taxi” Maar wij vinden dit een prachtig besluit en na een emotioneel afscheid van Gladys, Lucy, Florence en Theodore, rijden we luid zingend naar de Winnerschool. Niet iedereen zingt even hard mee, de kinderen vinden het niet fijn dat we vertrekken. Bij het uitstappen nemen we afscheid. “Goodbuy, we had a nice time, we’ ll miss you!” En missen zullen we ze zeker. Wat zijn ze vertrouwd geworden. En al zo groot. Bless is bija een volwassen man (hij is 16) en Sebastian, een halve kop kleiner maar stevig gebouwd, Eternam, vorige keer voetbalde ze regelmatig, dat is er nu niet meer bij, ze is nu een hele dame,
Atju en Etse, drie jaar geleden niet de makkelijkste jongetjes, nu kijken ze je frank en vrij aan en staan altijd klaar om wat voor je te doen. David en Daniel, een paar schuwe jongens waar geen lachje af kon, moet je ze nu zien: een paar donderstenen waar het plezier van af spat!
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze zitten allemaal in mijn hoofd en in mijn hart. Ja er is veel veranderd, gelukkig wel.

We mogen met een andere schoolbus meerijden naar Hohoe en stappen daar in een trotro. Wachten tot die vol is en dan vertrekken we. Rugzak op schoot en een klein plekje voor je voeten. Maar dat ben ik inmiddels gewend.
We rijden langs bekende plekjes. Eerst is de omgeving nog mooi groen en zien we de heuvels. De chauffeur ontwijkt handig de kuilen en gaten. Kom je bij een dorpje dan liggen er verkeersdrempels. Dat is wel effectief, want langzamer rijden omdat er een verkeersbord staat, waarom zou je. Als iemand op de weg loopt of fietst, dan toeter je en hij gaat aan de kant. Inhalen wordt veel gedaan. De chauffeurs waarschuwen elkaar met armgebaren.
Onderweg is er regelmatig een barriage, een verrijdbaar hek in verband met politie controle. Wat er precies gecontroleerd wordt is mij niet duidelijk, we mogen meestal doorrijden. Maar een keer moeten we allemaal uitstappen. De politiemannen zitten lui in een wachthokje, handboeien op tafel, geweer in de buurt. “Pasport please” Gelukkig heb ik de mijne onder handbereik. Die van Hennie zit in haar koffer in de trotro. Ook al goed, We stappen weer in en vervolgen onze reis.
We verlaten de mooie groene heuvels en zien nog een stukje van het Voltameer. Dan wordt het landschap eentoniger. Een beetje glooiend, maar vrij kaal. Hier en daar groene struiken en boompjes en sommige stukken zwartgeblakerd door het bushfire. Hier en daar een kudde koeien.
Af en toe stopt de trotro om mensen te laten in- en uitstappen. Vrouwen met etenswaar zwermen om de bus: brood, bananen, eieren, water en nog veel meer. Je moet er snel bij zijn om wat te kopen, de bus rijdt al weer verder.
We naderen Tema, een grote havenstad in de buurt van Accra. Het wordt drukker en hier is veel industrie. Grote gebouwen, vrachtwagens met zeecontainers.
Zelfs een stukje vierbaansweg. Na ruim vier uur bereiken we Accra.
Als we uitgestapt zijn onderhandelt Hennie met een taxidriver. Opeens is er een hoop commotie. De politie komt eraan. Wat er precies aan de hand is weten we niet, de politie stapt in “onze” taxi en iemand anders zegt dat wij ook in kunnen stappen. Mijn tas zet hij alvast in de auto. Ja ja, en dan mogen wij zeker de boete betalen. Daar trappen we niet in.
Even later rijden we met een andere taxi naar het huis van Pearl en Wisdom. Waar we gastvrij worden ontvangen door haar kinderoppas.
De rest van de middag zitten we binnen, tv te kijken en te puffen van de hitte. Want buiten zitten, dat doen Ghanezen niet. Later valt de stroom uit, zodat ook het tv kijken afgelopen is. We proberen nog te wachten op de thuiskomst van Pearl en Wisdom, maar gaan uiteindelijk moe en warm naar bed.