Luieren onder de palmbomen

De trotro zet ons af in Adafoa. Het is twee en een half uur reizen, dus dat valt mee. We gaan naar het strand voor een korte vakantie.
Hennie is hier vorig jaar met Henk geweest. In een hotel. Ze ontdekte toen beachcamp Maranatha, waar je in primitieve hutjes op het strand kunt overnachten.
Een taxi brengt ons naar het hotel, dat gesloten is in verband met renovatie. Vandaar wandelde Hennie vorig jaar naar het kamp. Maar men zegt dat dat niet kan, we moeten met de boot. Nou dan kennen ze Hennie nog niet. Niks boot, “we can walk”. Dus gaan we op stap. Eerst langs luxe huizen en dan komen we bij een kleine nederzetting. Allemaal hutjes van gevlochten palmbladen met strooien daken, een enkel stenen huis er tussen. Gekleurde vissersboten liggen afgemeerd. Onder een grote lap die dient als parasol zitten vissers hun netten te repareren. Een eindje verder zijn vrouwen bezig met het eten of de was. Iemand is haar kind aan het wassen in het meer.
Dit is een schiereiland, aan de ene kant de Volta rivier en aan de andere kant de Golf van Guinee.
Een eindje verder is een brug. Niet zo’n enge hoor, hier durf ik best over. Hennie weet dat er drie bruggen zijn. De huisjes zijn erg primitief. Ze hebben grote erven omheind door palmbladschuttingen. Veel familie’s zitten op het erf. Sommigen zijn vriendelijk, anderen voel je denken: daar heb je weer van die obroni’s. Ik kan ze geen ongelijk geven.
De tweede brug komt in zicht, hoewel: het is maar een halve! Er zit niks anders op dan door het water te gaan. Hand in hand, denkend aan het liedje: al ga je door rivieren, ze spoelen je niet weg! We bereiken de overkant en uiteindelijk brug nummer drie. Daar is nog veel minder van over. Maar inmiddels is het water zo laag dat het een makkie is. En dan zijn we op Maranathabeach, een droomplek. Palmbomen, overal zitjes onder rieten daken, hangmatten, ligstoelen.
De branding buldert. Geen zee om in te zwemmen, daarvoor loopt het te steil af. Maar er wordt wel gezwommen in de Volta. Dat ontdekken we pas zaterdag en we maken er zondag dankbaar gebruik van.
Het worden een paar luie dagjes. Maar dat mag ook wel. Hennie is erg druk geweest op HoH en straks in Kenya is er ook weer van alles te doen.
We lopen het naastgelegen dorpje in voor wat boodschappen: sinaasappels, bananen, brood en water. We maken een wandeling naar de punt van het schiereiland. Vanuit de rivier komen grote pollen planten drijven. Het is eb en ze gaan richting zee. Om later weer op de oevers aan te spoelen door de branding. Soms zijn het hele eilanden en zie ik prachtige bloemen.

Zondagmorgen lopen we door het dorp. We horen drums en zien een vrouw met een bijbel onder de arm. Ze neemt ons mee naar de kerk. Gestapelde stenen, met uitsparing voor een deur, houten bankjes, een tafel met een kleedje, waarachter twee mannen en een vrouw. Een handjevol vrouwen en wat kinderen. Misschien zijn de mannen op visvangst? Later komen er nog een paar binnen. Het stelt al met al niet veel voor, maar zingen dat ze kunnen. Niet alleen met hun mond maar met hun hele lijf. Het komt recht uit hun hart. De preek is in het Engels en wordt door twee mensen vertaald en lokale talen. Het is goed te volgen. De pastor krijgt veel reactie uit de zaal. En er wordt veel gelachen. Aan het eind moeten wij naar voren komen en wat vertellen. Ik zeg dat ik hun zingen veel mooier vind dan wat ik gisteravond op het strand hoorde. Daar was niks aan en dit is hartverwarmend, al versta ik het niet.

Er varen bootjes af en aan van het strand. Veel mensen komen een dagje hier naar toe. Zelfs een hele schoolklas, in schooluniform (sommige jongens met stropdas), met meegebrachte etenswaren in koelboxen. Veel volonteers die hun werk even ontvluchten treffen hier “lotgenoten”. Oude blanke mannen met knappe Ghanese vrouwen.
Aan het eind van de zondag zijn de meesten weer vertrokken en is de rust weergekeerd.

Als ik wil gaan douchen (in een palmblad hutje met een paar emmers water) zie ik dorpelingen op het strand een net binnenhalen. Dat moeten we nog even gaan zien. Zo’n net is wel 200 meter lang. In twee rijen staan de mensen te trekken. Mannen, vrouwen (soms met baby’s op de rug), kinderen, iedereen helpt mee. Iemand geeft signalen met een fluitje. Komt er een flinke golf, dan wordt het net verder op het strand getrokken, om even later weer een klein eindje teruggezogen te worden naar de zee. In het water zijn jongens bezig om het net te ontwarren.
Eindelijk ligt alles op het strand en kan de vangst worden bekeken. Veel klein spul, een enkele grote vis en vooral veel wier en planten. Overal zijn groepjes mensen aan het sorteren.

’s Avonds eten we vis, die me helaas slecht bekomt. Ik ben de hele nacht aan het spoken en maak strandwandelingen met als tusenstop het toilet. Maar voor het zover is krijgen we nog een privé concert van de Rastaman. Hij verkoopt kralenkettingen en heeft beloofd voor me te zingen. Een verlegen, vriendelijke man, maar als hij eenmaal aan het zingen is weet hij van geen ophouden. Zichzelf begeleidend op een drum.

Omdat ik niet fit ben gaan we de volgende dag met de boot naar het dorp. Midden op de rivier ligt een zandzuiger met een Nederlandse vlag. De Scheldestroom. Dat is een raar gezicht na al die Afrikaanse schepen. Er staat een trotro klaar, we hoeven niet lang te wachten. Weer gaat het naar Accra, weer naar het gastvrije huis van Pearl en Wisdom en hun prachtige dochtertje Ennam. Laat in de middag ontmoeten we Rebecca, de vriendin van Henk, net terug van een maand Holland. “Het is hier zo warm”zegt de rasechte Ghanese “Ik hou meer van de koelte in Holland!”
Nog een dag. Nog een ontmoeting met Liesbeth.
Het was hier heel fijn. En het is ook goed om weer terug te gaan.