Een brug te ver

Als de kinderen vertrokken zijn met de schoolbus gaan Hennie en ik op pad. Het is nog vroeg en lekker koel. Een dun zonnetje is te zien, maar die geeft nog geen warmte.
Een wandeling rond Kledjo. Zoals gewoonlijk zie je het minst van de mooie dingen dicht bij huis en zoek je het verder weg. We waren dan ook van plan om naar Mountain Paradise te gaan, bij de hoogste berg van Ghana. Nou ja, zo hoog is tie niet, ik geloof iets van 800 meter. Drie jaar geleden zijn we er ook geweest, voor herhaling vatbaar. Maar dinsdag voelde Hennie zich niet fit, dus wachten we een dag. Hennie knapt wel op, maar we besluiten niet te vertrekken.
Dan maar een wandeling in de buurt, al hebben we geen idee wat er onderweg te zien valt.
We lopen naar het dorp en steken de grote weg over. Dan volgen we een pad langs huizen. “Good morning” klinkt het “Where are you going to?” We gaan gewoon wandelen. Nou ja, voor Ghanezen is dat niet gewoon. Die lopen overal naar toe. En dat heet niet wandelen. De mannen met een machete in de hand en soms een zak over de schouder, de vrouwen met schalen op hun hoofd. Ze gaan naar de markt of juist de andere richting, naar hun akkertjes. “Good morning, you are welcome”.
Over een waterloopje liggen planken. Met knikkende knieen schuifel ik er over heen. Er komt een jonge man ons achterop. Ook hij heeft een machete in zijn hand en is op weg naar de farm. Hij vertelt waar diverse paden naar toe gaan. “When you follow the left you come at the river. There is a bridge and you can go to the mountain.” Die bergen zijn vanwege het stof niet te zien, maar de rivier, dat lijkt ons wel wat. Hij moet de andere kant op, maar besluit toch maar met ons mee te gaan: “There are many roads to my farm”. Tja, daar komen we niet meer vanaf. Even later voegt een tweede man zich bij ons groepje (uiteraard met machete) en zo lopen we naar de rivier.
Onderweg zien we allerlei vruchtbomen: sinaasappel, banaan enmango. We zien ook cacaobomen met vruchten. De man vertelt dat hier veel cacao wordt verbouwd, de trots van Ghana, al zijn ze niet meer de grootste producent ter wereld. De bebossing wordt dichter. Palmbomen zijn er in elke maat’. En af en toe zo’n prachtige grijze boom waarvan ik de naam helaas niet ken. Links en rechts grote bamboestruiken die boven naar elkaar toebuigen. Een prachtige ereboog, speciaal voor ons?
Dan komen we bij de rivier. Die kronkelt zich door het landschap. Langs de oevers ligt afgevallen bamboeblad, takken en lange bamboestengels. Sommigen zo groen alsof ze pas geverfd zijn.
Onze gidsen brengen ons nog wat verder, Daar is de brug, hoog boven de stromende rivier Een houten stellage met losse planken. En een leuning, dus ik zou er overheen kunnen, maar ik blijf toch maar aan de kant. Voor mij een brug te ver… Voortdurend komen er mensen aan. “Good morning, how are you?” “Fine” ”roepen we allebei, want dit is een fantastische plek. En daar kmo je dan zomaar! Nou ja, zomaar, dank zij onze gids.. Hij heeft wel een cedi verdiend en is er blij mee.
“Als het regentijd is staat het water veel hoger”vertelt hij.”Ook de omgeving staat“dan onder water. Met Pasen houden we hier een festival”
We moeten nog wat zien. Een eindje verder liggen grote hopen zand. Onze gids vertelt dat dit zand dat uit de rivier komt, gebruikt wordt voor het maken van de stenen. Dat kunnen we goed zien bij het huis dat naast HoH wordt gebouwd, steen voor steen wordt gemaakt voor men aan het echte bouwen toekomt.
Dan vertrekt de gids, hij heeft blijkbaar meer te doen.
We blijven een poosje op deze heerlijke plek en lopen dan langzaam genietend terug.
Geen “bergtocht” maar deze wandeling is zeker een hoogtepunt.