Het ziekenhuis deel 4

Het is dinsdag, tijd voor het ziekenhuis. Dit keer gaat Lucy weer mee. Ik zit al heel lang te wachten, maar het duurt even voor Kofi en Lucy reisvaardig zijn. In Ghana gaat alles” slowmotion. Haast hebben ze niet, daar is het veel te warm voor.
Ook in het ziekenhuis ligt het tempo laag. De meeste mensen schuifelen over de wandelpaden. Ook het personeel. En wat maak je je druk om wachttijden? Ik heb me al aardig aangepast, maar Lucy zit zich op te vreten.
Om negen uur zijn we bij het lab. Wachtend op de results. Dat wachten duurt tot half 12. Waarom? Ik zou het niet weten. Het bloedprikken gebeurde vorige week, ze zullen de uitslag wel hebben. Mensen komen, melden zich, gaan zitten en dan gebeurt er een tijd niks. Soms wordt iemand binnen geroepen. Die komt weer naar buiten met een watje op zijn arm. Daarna weer wachten. De mensen zitten rustig. Niemand zit te lezen. Ik zag een man met een boek en een met een krant. Dat was alles.
Eindelijk wordt Kofi binnen geroepen. Hij moet weer geprikt worden. Als hij klaar is mogen we weer naar huis. Maar dat pikken we niet. De zoveelste keer weggestuurd, terwijl beloofd is dat er een dokter zou zijn. Een dame in een wit kostuum komt het me uitleggen: “Er is steeds te weinig bloed, kom morgen terug.”Maar morgen is onze laatste dag. “Nou vooruit dan, kom om twee uur terug.”
Er zit niks anders op. Samen met Lucy en Kofi eet ik wat in een eetstalletje net buiten de ziekenhuispoort. Dan gaan we op zoek naar Lucy’s zus die nurse is in dit ziekenhuis.
Zij laat haar patient even in de steek en loopt met ons mee naar het lab. “Ja hoor om twee uur horen we de uitslag.

Het is warm, 35 graden of meer. Ik word suf van al dat wachten. Sommige mensen gaan languit op een houten bank liggen voor een dutje.
Ik vraag Lucy om me wat van het ziekenhuis te laten zien. Het is een redelijk groot complex, allemaal laagbouw met golfdaken. Hier en daar wachtkamers , een paar ziekenzalen met daarvoor een ruimte waar patiënten zich vermaken met een breedbeeld tv. Allemaal in blauwe ziekenhuisjasjes gekleed.
Bij de kinderafdeling zitten ouders met hun kleintjes buiten. Bij de afdeling voor zwangerschap en geboorte lopen vrouwen met een dikke buik. Trouwens niet alleen daar, ook bij het lab zie je er veel, soms met kleintje op de rug en een ander kind aan de hand.
De grote wachtkamer. Waar we de eerste keer binnenkwamen, zit weer vol.

Tegen half twee nemen we onze plaats weer in. “Het duurt nog 13 minutes” vertelt de dame in het wit. Ja, ja, om half drie komt eindelijk de uitslag: sikkelcelanaemie positief. Alsof we dat niet wisten!
Lucy schakelt haar zus weer in om te vragen of we bij de dokter terecht kunnen. Ja hoor, dat kan. Maar als we in een volgende wachtkamer zitten blijkt het niet de goede te zijn. Dan weer op zoek naar een andere,,,die ook niet goed is. Weer terug naar de eerste. Daar kijkt iemand in de papieren en zegt: “Come back on Thursday”
Dat hou je toch niet voor mogelijk! En dat zijn we ook niet van plan. Er wordt een dokter gebeld en we vertrekken weer naar een voor ons al bekende wachtkamer.
De nurse komt met het dossier naar buiten en we worden weer ergens anders naar toe gestuurd.
Aan de posters boven het loketje zie ik dat het een apotheek. Als ik in de papieren kijk zie ik een recept voor fluclox, ibuprofen en ascorbinezuur.
Geen dokter heeft naar de patient gekeken, er is geen wondkweek gemaakt, en wat vindt men van de röntgenfoto? Nee alleen maar pillen en go home!
En dat voor een vieze wond die er al drie jaar is…

Ik zit verbijsterd in de taxi naar huis. Wat een dag, wat een zorg!
In ons land gaat ook wel eens wat mis, maar toch kan ik blij zijn met onze gezondheidszorg.
Ik hoop dat het goed gaat met Kofi, maar ik heb er een hard hoofd in.