DE TIJD VLIEGT… EN WIJ VLIEGEN OOK

De tijd vliegt, in Nederland, maar helemaal in Kenya. Wat hebben we veel indrukken opgedaan. Wij vliegen, bijna. Vandaag is de laatste dag op Nyabondo. Morgen met de bus naar Nairobi en donderdag vliegen we naar Nederland.
“How are you?” “Today a little sad!” Nu we de mensen beter leren (her)kennen voel je je een stuk vrijer dan in het begin. En nu is het voorbij...

Nathan neemt afscheid
Afscheid nemen begint zondagavond: Nathan de Nederlandse fysiotherapeut heeft een afscheidsparty. Een grote emmer vol aardappels heb ik samen met de vrouwen zitten schillen. En daarna wortels schrapen. Heel gezellig op de waranda, met elkaar. De koeien proberen wat mee te eten, maar dat is niet de bedoeling.
De hele staf was uitgenodigd. Nathan heeft er werk van gemaakt. In een zaaltje is al het eten uitgestald op tafels, een lopend buffet. Hij heeft heerlijke kibbeling gebakken.
Als de (Afrikaanse) muziek wordt aangezet is men niet meer te houden. Met of zonder bord eten, er wordt gedanst. Hennie steelt de show. Dat hadden ze van een Mzunga niet gedacht. Zelfs de nonnen en de priester dansen heupwiegend mee. Een ware happening. Erg leuk om iedereen zo spontaan mee te maken.

Afscheid van St. Martin.
Ik heb de meiden op St. Martin beloofd dat Wim en ik afscheid komen nemen. De oudsten zitten nog in de klas en Wim moet erbij komen zitten want ze hebben veel te vragen. Ik maak ondertussen wat foto’s. Ik laat mijn fotoalbum nog eens rondgaan. Prachtig vinden ze het. De grote meiden komen naar mij toe met een verzoek: “Mogen wij een foto, zodat we jullie niet vergeten?” Ze zoeken er een uit war wij met Marcus en Marit opstaan. Wat zijn ze blij.
In de slaapzalen delen we kleine pakjes uit waarin voor ieder twee snoepjes en een ballon zit. Die heb ik zaterdagavond gemaakt. Een heel karwei voor 70 kinderen. Dan nog 15 extra, maar helaas, er zijn nog een paar kinderen die niks hebben. Hennie belooft om de volgende dag nog wat mee te nemen. Twee snoepjes en een ballon. Wat is dat nou...maar ze zijn er blij mee en bedanken ons enthousiast
“I am a little sad” zeg ik “ I have to cry” Dat doen we dan gezamenlijk. Het is een hartverscheurend gehuil, maar als je goed kijkt zit iedereen te lachen!
Dan is het tijd om te vertrekken. “Goodby, perhaps we’ll meet again”. Afscheid van een stel prachtige kinderen. Disabled, vanbuiten, maar stralend en optimistisch voor de toekomst. God bless them!

Afscheid van Nyabondo
De tassen zijn zo goed als gepakt. We maken een rondje over het Centrum. Eerst naar de Medical. Onderweg maak ik weer een aantal foto’s. Nu kan het nog. Ook in de Medical waar fysiotherapie wordt gegeven. De moeder van Frieda is present. Zij trekt voortdurend onze aandacht, maar af en toe negeer ik haar.
We overhandigen de meegebrachte rollator aan Jonathan en Geoffrey, de fysiotherapeuten. Die doen onmiddellijk hun witte jassen aan en we moeten samen op de foto. Ze zijn blij met de rollator.
Dan naar het klasje van Margaret. Zij geeft de ‘jongste’ (moeilijkste) kinderen les. Kinderen die vanaf de geboorte hersenletsel hebben en al vergroeid en wel in het Centrum komen. Ik ben er helaas niet zoveel geweest.
Bij de slaapzalen zitten een paar moeders. Er zijn nog twee kinderen die onlangs geopereerd zijn. Binnenkort volgt er nog een operarie, dan wordt hun handje weer losgemaakt van de huidflap. Tot zolang blijven ze hier.

De Workshop, een paar grote rommelige ruimtes waar van alles gesleuteld wordt. Een kruising tussen Het Roessingh en de werkplaatsen in de Vogellanden (al is het daar wel netter hoor!). Ze moeten zich behelpen met vaak oude materialen en onderdelen. Het is Afrika. Maar ze doen wat ze kunnen

De andere Worshop: de naai- en brei-atteliers. Hier worden de schooluniformen gemaakt. En andere kleren. Van prinsessejurkjes tot Afrikaanse hemden. Er wordt gebreid op breimachines. Meisjes kunnen hier het vak leren en dan misschien voor zichzelf beginnen.

Afscheid van de boer met zijn koeien en geiten. Een klein mannetje, maar wat hebben we gelachen toen hij zondagavond op de dansvloer kwam.
De mensen van de keuken, wasserij, de moeders waar ik pas over schreef. Eunice, de nurse die in haar eentje verpleegkundige taken doet (en prachtig zingt in het kerkkoor).
Van Edwin, die in een kleine ruimte prive computerles geeft en samen met Hennie het computerproject doet op St. Marin moeten we nog afscheid nemen. Een buitengewoon beminnelijk mens. Pamela is nu naar Kisumu, we spreken haar vanavond nog. Dan krijgen we een heerlijke vismaaltijd aangeboden, als dank voor onze inzet.

Afscheid nemen van de kinderen. Vanavond delen we snoepjes uit. De balloons kregen ze zondag al, want Sunday is balloonday.
Bedankt lieve jongens en meisjes, voor wat jullie ons gaven: een brede smile, een knuffel, een stralende snoet. Ondanks jullie handicap. Ik wil in dat opzicht worden als deze kinderen. Zij verdienen een speciaal plekje in ons hart. Ik hoop dat we in de toekomst nog wat voor ze kunnen doen.
Nyabondo, bedankt allemaal

Afscheid nemen van Hennie
Morgen gaat ze mee naar Kisumu. Wil er zeker van zijn dat we in de goede bus zitten. Het is goed geweest samen. We hebben veel gedaan, veel gezien en veel gedeeld. Een enkele keer wat moeilijk, maar dat kan een hechte vriendschap aan.
Zij blijft nog ruim vijf weken en hoopt volgend jaar terug te komen. Ze heeft hier een eigen plekje en wordt enorm gewaardeerd. Prachtig om dat mee te maken.
Hennie, bedankt voor je tijd, voor je ruimte, voor je energie en vooral voor jezelf.

Safe journey” wenst men ons toe. “And come back if God wish!”