DE EERSTE WEEK IN KENYA

Voor ons vertrek ontdekte ik dat er nog 2 verhalen ontbraken. Jullie moeten dus nog even volhouden! De eerste week in Kenya moet eigenlijk vooraan, en het 2e verhaal: 'dan hoor je geknor' hoort ahter het stuk over reizen. Hoe je dat moet doen weet ik niet, dus doe ik het maar zo. (vanaf mijn eigen computer in Zwolle)
Bedankt allemaal voor het lezen en de reacties. Jullie weten niet half hoe leuk en spannend dat is.
Corrie

Een drukke, warme stad.

De eerste week in Kenia is omgevlogen. Vorige week zatedag kwamen we aan op Nyabondo. Het was een prachtige reis door Kenia. Vergeleken met Ghana is er veel meer groen. Dat is zeker ook te danken aan de regen rond kerst.

Als je Nairobi uit bent heb je een prachtig uitzicht op de Rift valley. Je kan heel ver weg kijken, een golvende vlakte met blauwe bergn in de verte.

Na een uur rijden stopte de chauffeur. Ik rook een lucht van verbrand rubber en ja hoor, hij vertelde dat w niet verder gingen me deze bus, er zou een nieuwe komen. Gelukkig was die er anderhalf uur later en we reden weer verder richting Nyabondo.

Hennie hield contact met haar thuisfront en toen we er bijna waren kwam er een auto ons ophalen. Een klein half uurtje later stapten we uit en werden verwelkomt door Pamela, Josaphath en nog een paar anderen.



In en om het centrum

Er was voor ons gekookt. Na het eten de bagage uitgepakt en bijtijds onder de wol, pardon, onde het muskietengaas, want voor wol is het hier te warm. Tegen de ochtend doe je een deken over.

“s Morgens leidt Hennie ons rond over het terrein en maken we kennis met de kinderen en hun ‘moeders’ Dat zijn vrouwen die een groep kinderen verzorgen. En dat doen ze met liefde!

De kinderen begroeten Hennie enthousiast, en ons ook. Handen schudden, knuffelen, How are you? My name is…

Sommigen kunnen lopen,met of zonder krukken, anderen scharrelen over de grond, een enkeling zit in een rolstoel. Maar allemaal stralen ze van oor tot oor.

Na een siesta (en die heb je in dit klimaat echt nodig) vertrekken we naar Sint Martin. Dat is een internaat dat ongeveer en half uur lopen is vanaf het centrum. Daar verblijven de grote kinderen en daar is ook de school (behalve het speciale klasje van de jongsten).

Voor de eerste keer is het een pittige wandeling, zeker voor Wim omdat de weg vaak oneffen is. Bovendien heb je het eerste stuk te maken met ander verkeer, brommers, fietsers en auto’s. Als voetganger word je geacht voorrang te geven aan alle anderen. Soms gaat dat gepaard met flinke stofwolken.

Gelukkig heeft Hennie een binnenweggetje ontdekt. Langs kleine huisjes, waar we soms nieuwsgierig nagestaard worden door de kinderen. Sommigen zetten het op een huilen, maar de groten roepen: “Mzungo how ar you?”

Vlak bij St. M. heb je een prachtig uitzicht over het dal. In de verte kronkelt de weg naar Sondu waarover we gekomen zijn.

Er staan jongens bij de poort die ons verwelkomen. Wat zijn ze blij om Hennie weer te zien (ze was maar twee dagen weg...).

Bij de meiden ligt Wim goed in de markt. Ze zijn zich nog aan het wassen, als Wim per ongeluk binnenkomt: dolle pret. Het zijn al echt grote meiden, dus wat doet zo’n man daar?

De wandeling terug is bergopwaarts, wat gemakkelijker voor Wim. We moeten gauw terugkomen.



Werken voor de kost

Wim is de eerste week ’s morgens druk bezig met het schuren en verven van houten banken. Ik verken het centrum verder. Tegenover het guesthous is het hospital. Hier komen volgende week Amrev Flying doctors. Eunice, de verpleegkundige op Nyabondo, geeft me een rondleiding. Alles is er, zalen voor de jongens en voor de meisjes, wasruimtes, behandelruimte en boven de operatiekamer, uitslaapkamer en diverse andere ruimtes.

Het moet nog schoongemaakt worden voor er geopeeerd kan worden. Maar enige tijd later zie ik vrouwen met dweilen en doeken. Dat gaat helemaal goed komen.



In de Medical bij de poort wordt fysiotherapie gegeven. Grace, de assistnte is maar wat blij met mij: ik mag helpen puzzels in elkaar te zetten, ze bakt er zelf niks van. Dat vind ik wel leuk, maar ik wil liever kijken bij de therapie.



Ik verdeel mijn tijd tussen de verschillende ruimtes. Eunice is blij met de meegebrachte spullen (verband, spuiten en naalden. Op een morgen wordt een jongen verbonden die een lelijke plek op zijn gebochelde rug heeft. Ik wijs Eunice op de m,eegebrachte mesistran (met honing) en ze vindt het goed om uit te proberen. Ik ben benieuwd of het beter zal gaan.



Een daje uit

Donderdag gaan we een dagje uit. Naar Homabay, een vissersplaats aan het Victoriameer.

Eerst een kwartier op de piki-piki, een soort taximotor, dan een half uur in een volgepropte matatu (taxi busje) en daarna in een grotere bus naar Homabay. Een prachtige rit waardoor je veel van het platteland ziet. Na een stop in een wat groter dorp wordt de weg heel slecht. Bovendien heeft het flink geregend en we waden door plassen heen. Naast de oude weg wordt een nieuwe aangelegd. Als die klaar is zal he beter worden. Overal wonen mensen in kleine huisjes. En mensen lopen langs de weg, op weg naar school of naar de markt.

In Homabay zoeken we het Victoriameer op. Hennie tracteert ons op een heerlijke maaltijd met gebakken vis en rijst. Na nog wat rondgekeken te hebben op de markt en bij de boten, wordt het tijd om het busstation op te zoeken, we moeten nog een heel eind.

We worden een bus ingepraat met de belofte: “We start now” ja, ja het duurt zeker een uur voor we eindelijk vertrekken. Behalve de chauffeur is de bus bemand door: een kaartjesverkoper en een paar jongens die helpen met de bagage. Ze maken er een sport van om in de rijdende bus te springen. Prachtig!

De lucht wordt pikzwart en het gaat flink regenen. We stappen uit in Sondu (in de modder) en even later rijden we met de matatu naar het Centrum. Een piki-piki is niet fijn met dit weer. Als we thuiskomen is het droog. Het was zeker de moeite waard.