Over dames, prinsessen en stoere jongens

“You have a nice blouze” zegt Senyo als ik ’s avonds naast hem voor de tv zit. Wat leuk zo’n compliment. Ik merk dat hij het meent.
Als je ziet wat de kinderen dragen als ze thuis zijn dan zou je niet zeggen dat ze om mooie kleding geven. Maar thuis betekent: helpen, spelen, voetballen. Het erf is stoffig, naast de Harmattan, de woestijnwind die voor veel stof zorgt in deze tijd van het jaar, leveren de kinderen zelf ook hun aandeel. Dikke stofwolken wervelen omhoog tijdens een spelletje voetbal, het erf in een nevel hullend. Wat moet je dan met mooie kleren...
Het wordt anders als ze naar school gaan. ’s Morgens komen ze uit de slaapzaal in hun schooluniform. De meisjes een blauwe jurk met grote gele kraag en een strik op de rug, de jongens geel shirt en blauwe broek. En nu ze op een andere school zijn moeten ze er keurig uitzien. Soms wassen ze snel na schooltijd. Dat was drie jaar geleden wel anders. De uniformen leken soms meer op vodden. We hebben toen dagen lang zitten verstellen. Met matig resultaat.

Mooie kleren: daar zijn ze, zoals de meeste Ghanezen, gevoelig voor. De prachtige kleuren, de motieven en niet te vergeten hun trotse houding. Een Ghanees in traditionele kleding, daar kan je niet om heen.
Drie jaar geleden hebben we een weversdorpje bezocht. Wat ze daar maken is voor een gewoon mens onbetaalbaar. Laat staan voor een weeshuiskind. Ik heb gelezen dat zo’n gewaad nooit gewassen wordt. Maar op de markt en in de winkel vind je prachtig bedrukte stoffen. En gelukkig dragen mensen die nog heel veel, al zie je de westerse mode oprukken.

Hennie is met die stoffen aan de slag gegaan. De vier oudste meisjes, Etornam, Esther, Juliana en Akpene zijn met haar naar de markt geweest. Om zelf een stofje uit te zoeken. In het kader van het naaiproject, waar Hennie vorig jaar mee begonnen is, hebben ze, onder haar leiding hun eigen jurken gemaakt. Prachtig is het geworden: een lange slanke rok en daarop een hes van dezelfde stof. De meisjes zijn veranderd in dames, echte Ghanese dames. Ze mochten ook nog sierraden uitzoeken en na een bezoek aan de kapper (dat kroeshaar moest plat) oogsten ze bewonderende en soms jaloerse blikken. “Wie heeft dat gemaakt?” vroeg een klasgenoot aan Etornam. “Ik!” kon ze vol trots zeggen.

Dan zijn de grote jongens aan de beurt. Er is prachtige Ghanese mannenkleding die in kleurigheid niet onder doet voor de dames. Maar de heren willen liever sportkleding. Dus rijden maandagmorgen we met henl naar Hohoe. Sportkleding, de wereld is er vol van, maar de heren hebben nog geen volwassen maat. Er is weinig keus. Het is toch gelukt en als we na afloop wat gaan drinken is iedereen tevreden.

Voor een paar jonger meisjes is Hennie nog bezig. Zondag moet het af zijn, dan gaan we naar de kerk.
De kleinste meisjes willen wat anders: een prinsessejurkje. Gifty laat het zien. “Dat willen we en niet anders”.
Vrijdagmiddag halen we de kinderen op uit school en Akos, Janet en Gifty mogen mee naar de markt. Daar is genoeg te koop. De mooie stoffen laten we liggen, op naar de prinsessejurken. Er zijn een paar kramen waar ze iets in hun maat hebben. Aanpassen doe je zo over het schooluniform. Uiteindelijk zoeken ze alle drie iets uit wat ze mooi vinden en Hennie koopt er nog twee bij voor de thuisblijvers. Glunderende snoeten! Dat wordt nog meer bij de sierradenkraampjes. Gekleurde kettingen en oorbellen en haarbeugels maakten alles compleet. Wat een feest.

Thuisgekomen wordt er geshowd en dan op de foto. Maar een prinses keek niet zo vrolijk:thuisblijver Ivy, ze heeft liever een blauwe jurk in plaats van een groene en de haarbeugel is helemaal ook niet goed. Wat is ze teleurgesteld.
Hennie heeft nu beloofd om van een laatste lapje stof een jurk voor haar te naaien. Dat helpt!

De enigen die nu nog niks hebben zijn de jongste jochies. Natuurlijk willen zij ook sportkleding. Maar zulke kleine maten zie je hier niet. Een winkelier belooft om in Accra te gaan zoeken. “Kom maandag terug”. Zegt hij. “May be I have something for you.”
Nog even wachten tot maandag is. Misschien moet er wat anders bedacht worden.
Morgen is het zondag, dan gaan we naar de kerk. Ik in mijn gewone kloffie, maar zij als dames of prinsessen. En de jongens, nou gewoon stoer