Het ziekenhuis deel 2

Toen ik gisteren op weg was naar de taxi ben ik gevallen. Midden in Kledjo. Verzwikte mijn enkel. “Sorry, sorry” zegt Lucy en ze slaat al het rode stof van mijn kleren. De pijn zakt en ik besluit door te gaan. Een beetje gehandicapt, maar dat past wel bij een ziekenhuis.
Op het ziekenhuisterrein verkoopt men zakjes gekoeld water. Prima voor mijn voet, want die doet flink zeer. Thuis gekomen trek ik de elastische kous van Wim aan en doe het rustig aan. Lopen is pijnlijk.
Iedereen is zeer meelevend: “Sorry, Sorry.”
Gelukkig gaat het vandaag beter. Ik vertrek met Lucy en Kofi naar het ziekenhuis. We passeren de plek waar ik gevallen ben. Ik zeg: “Als het weer gebeurt moet je me dragen, net als de baby!” Daar moeten ze erg om lachen. Alle baby’s en peuters worden in een doek op moeders rug gedragen. Heel efficiënt. Moeder buigt zich in een hoek van 90 graden, het kind legt ze op haar rug, benen gespreid en armpjes omhoog. Dan gaat de doek er op een speciale manier omheen. Ik denk dat ze geen draagdoek hebben in mijn maat…

De wachtkamer zit weer vol, maar Lucy wijst mij een plekje dichtbij de dokterskamer. Er waait een heerlijk windje en er is genoeg te zien. Taxi’s rijden af en aan. De meeste mensen hebben traditionele kleding aan. Vooral de vrouwen. Er loopt iemand met een chromen 4-poot, mannen met houten stokjes zo uit de bush en iemand heeft een gebogen pvc-pijp als wandelstok.
Regelmatig wordt een patient met een barrel van een rolstoel vervoerd. Uit een taxi wordt een dikke vrouw gehesen. Twee man personeel staat al klaar met een rammelende brancard. Het vrachtje wordt toegedekt met een roze laken en via de administratieruimte verdwijnt ze vervolgens in een van de gebouwen. Jammer, we hadden net wat te zien…


Lucy heeft voor ons alle drie een oliebol gekocht. Dat is geen overblijvertje van de jaarwisseling, je kan ze hier het hele jaar door kopen.
“De dokter is er nog niet” laat Lucy me van tijd tot tijd weten. Ik was er al bang voor. “Maar ze komt!” probeert Lucy me te bemoedigen.
Als ze bij iemand de papieren afgeeft worden we weer naar het lab gestuurd. Opnieuw prikken. Waarschijnlijk voor de sikkelcelanemie. De uitslag duurt een weekje, pas daarna kunnen we weer terecht bij de dokter. Dat is het einde van ons tweede ziekenhuisbezoek. Eind volgende week deel 3.

Lucy tracteert me op een maaltje banku. Net buiten de poort begint het stadsleven.. Winkeltjes en eettentjes. In een er van zitten Kofi en ik heerlijk te smikkelen van de banku. In tegenstelling tot gisteren kom ik nu volgegeten thuis. En Het is nog maar 12 uur De lunch staat op me te wachten…