Een voetbalelftal zonder voetbal

Het is erg warm. De siesta lukt niet erg, dus ga ik op de waranda zitten. Er klinken hamerslagen, maar verder is het stil. Zelfs de geiten houden zich rustig. Gladys ligt op de houten bank voor haar kamer te slapen, Lucy zit onder een boom de was op te vouwen en Florence, die je al van verre hoort (“Corrrrrrie!!”) zit uit te puffen in de schaduw bij de keuken.
Alleen twee mannen zijn het geitenhok aan het uitbreiden. Niet voor de geiten, maar voor de yam. Die grote knollen waar we af en toe van smullen.
De kinderen zijn nog op school. Meestal is de schoolbus om een uur of vier terug. Dan is het gedaan met de rust.

Vanmorgen zijn Hennie en ik lopend naar Hohoe gegaan. Met mijn voet gaat het weer goed. De ochtend is lekker koel en onderweg is er genoeg te zien. En te kletsen.
Vorige week was Hennie op zoek naar sportkleding voor de jongste boys. “Kom maandag terug” zei een man. En het is hem gelukt. Hennie koopt voor 11 jongens een stelletje. Helaas allemaal dezelfde kleur, maar er is niets anders.
Dan wat boodschappen, en naar het internetcafé. Het is altijd weer een verrassing wat ik op de mail aantref. Dat doet me echt goed. En ook om te horen hoe het met iedereen gaat. Want al ben ik ver weg, ik denk vaak aan Nederland en aan ieder die me lief en dierbaar is.
Dan naar de bank, geld wisselen. Onderweg eten we een heerlijke (verse) oliebol. “Sweetball ”zegt het meisje dat ze verkoopt. Ze draagt haar handeltje in een glazen kastje op haar hoofd.
Er komt een man van een jaar of dertig aan. Hij pakt me vast. ”I love you, I love you.” O wat is hij grappig. Maar ik ben er niet van gediend. Ongewenste intimiteiten noemen we dat in Holland. “Stop it” zeg ik en gelukkig houdt hij op. Ik realiseer me dat dit de eerste keer is dat zoiets gebeurt. Ach, het stelt niet zoveel voor. Gelukkig ontmoeten we eigenlijk alleen maar vriendelijke behulpzame mensen.

Bij de bank kan ik euro’s wisselen. Hennie is minder gelukkig, de pinautomaat doet het niet. Maar we kunnen nog wel even vooruit.
Nog wat sierraden kopen voor onze prinsessen en dan stappen we in de taxi, terug naar HoH.

Gladys, Lucy en Florence bewonderen de aankopen. Dan gaan wij hard aan het werk. In elk setje wordt de naam genaaid, zo kan ieder z’n eigen stel terug vinden.

Daar komt de bus. De kinderen stormen op ons af. “Hennie, Corrie, we are back!”
Dan worden de setjes uitgedeeld. Grote opwinding. Iedereen moet het aantrekken en dan op de foto. Wat een stoer elftal, geweldig! Het House of Hope elftal, maar over een paar jaar het National Ghaneesh team, let maar eens op.
Ik vraag ze het volkslied te zingen. Dat doen ze vol overgave, en met de hand op hun hart. Iedereen zingt mee. Het elftal kan gaan trainen. Maar… er is geen voetbal, de oude is kapot en een nieuwe is er niet. Hoe moet je nu kampioen worden?