House of Hope ontwaakt

Met een schok word ik wakker. Het is vast al heel laat. Buiten is het nog donker. Ik zoek mijn zaklamp en zie op mijn horloge dat het kwart voor vier is. Nog geen tijd om op te staan. Rondom HoH is het nog stil.
Ik trek de dunne deken wat dichter om me heen en val weer in slaap.
Een uurtje later. In de verte hoor ik de radio. Moeder Gladys is al op. Ik hoor de deur opengaan. Alle deuren maken geluid. Ze piepen en schuren over de grond. Het is een geluid dat bij HOh hoort.
Ook de haan laat van zich horen. En het geluid van een bezem. Er wordt heel wat geveegd.
Dan luidt de bel: Opstaan. Tijd om te douchen, aan te kleden en te eten. Ik blijf nog even liggen. Een keer per dag douchen (’s avonds) is genoeg. Ik rollebol niet over het erf.
Het begint steeds lichter te worden. Niet in een keer, zoals je zo vaak hoort in de tropen. Als ik naar het toiletgebouw loop tref ik overal kinderen. Grace en Janet nemen een douche, Akoz staat huiverend te wachten op haar beurt haar cloth dicht om zich heen. De morgen is cold. Fris vinden wij. Een eindje verder staan Bernard en Vincent hun tanden te poetsen, een beker in de hand. Bij het keukengebouw brandt het vuur onder de kookpot. Eerst warm water en dan porridge als ontbijt. Senyo veegt het erf schoon. Dikke stofwolken dwarrelen door de lucht.

Kofi komt enthousiast aanrennen. “Mamma, look!” roept hij naar Lucy. Hij houdt eendikke dooie rat bij de staart vast. Geweldig, dat schijnt een lekkernij te zijn. “Kofi you are a good hunter” prijs ik hem. Hij straalt.
De rat verdwijnt in het keukengebouw. Voor bij de banku? Ik hoop het niet…

Het nieuwe toiletgebouw staat in een hoek van het terrein. Ver weg. Daarom wordt er ook maar weinig gebruik van gemaakt. En nauwelijks schoongemaakt. Waarom zo’n moeite doen als je ook in de bosjes kunt plassen?
Langzamerhand zie ik meer kinderen in hun geel en blauwe schooluniform. “Goedemorgen” roepen ze vrolijk. Ja ja, Nederlands kennen ze inmiddels ook al. Sommigen moeten nog wakker worden. Dan is het tijd voor de porridge. De grote hete pan wordt naar het eetlokaal gebracht. De bordjes vol geschept en een stuk brood erbij. Wie er aan toe is eet alvast, soms moet je eerst je uniform nog strijken, veters strikken of je zwarte rugzak inpakken voor school.
In Liesbeths tijd ging het veel geordender. Samen eten, samen het liedje voor het eten opdreunen en samen afsluiten.
Dan is het wachten op de schoolbus, soms komt die vroeg en is niet iedereen klaar, soms staat er al een rij kinderen te wachten. Op een paar treuzelaars na, want die heb je altijd. Waar zijn de schoenen, waar is de tas, waar is Gifty? Uit diverse hoeken komt er nog een kind aanrennen. Sebastian, zorgzaam als altijd controleert de rij. Dan stappen ze in. En eindelijk kan de bus vertrekken. Er wordt gezwaaid alsof het een afscheid voor lange tijd is. “Goodbye, have a nice schoolday!”
In een wolk van stof rijdt de bus de poort uit. Ik zie hier en daar nog een bruine arm uit het raam zwaaien. De stilte keert terug.
Er ligt een lange dag voor ons, die we zo goed mogelijk gaan benutten.
En ’s avonds is er banku met rat…die overigens heerlijk smaakt!