Weerzien in Ghana

Wat jammer dat een eerste keer maar een keer is. Ik weet nog goed dat het vliegtuig landde in Accra, drie jaar geleden. De warmte, de mensen, de huizen, vrouwen met hun vrachtje op het hoofd, de straten, soms spaarzaam verlicht. Hier en daar een vuurtje. Verkopers langs de weg: mijn eerste kennismaking met Afrika.
Vorig jaar ben ik met Wim in Kenia geweest en nu dus weer in Ghana, zonder Wim en voorlopig nog even zonder Hennie.
Na het uitchecken loop ik naar de uitgang. Ik word opgehaald, maar herkennen ze mij? Er staat een hele rij mensen met een papier met namen omhoog. Dan hoor ik: “Corrie, Corrie” Het zijn Pearl en haar man en Beth, de Amerikaanse vrouw die het weeshuis is gestart. Wat een welkom.
Pearl heb ik drie jaar geleden ontmoet. Ze is inmiddels getrouwd en heeft een dochtertje. Ze woont in Accra.
Weer rij ik door de donkere stad, maar ik heb het veel te druk met bijkletsen. En de dingen die ik zie zijn inmiddels bekend. Het is helaas niet meer de eerste verwondering, maar ik blijf het een wonder vinden dat ik dit allemaal mee mag maken.
“We bidden dat jullie terugkomen” zeiden een paar mannen in Kledjo toen we de vorige keer afscheid namen. Wij dachten: “Ze doen maar”en het is ze gelukt!

Met een trotro reis ik de volgende dag naar Hohoe, de stad die een paar kilometer verwijderd van het weeshuis ligt. Ook nu weer veel bekende dingen. Maar ook verrassingen: een troepje apen langs de weg! In een trotro reis je niet super comfortabel. Het is een busje dat omgebouwd is voor personenvervoer. Het wordt zo vol mogelijk geladen. Met mensen en met bagage. Dit is een redelijk goede met airco, die, als we rijden, wordt uit gezet. Na het koude Hollandse weer vind ik een beetje warmte wel bijzonder.
Na een vier uur durende rit slaat de auto in Hohoe links af naar het trotrostation. Hennie zal me daar opwachten al lijkt me dat een hele klus, want het krioelt er van mensen en auto’s. Ik ben nog amper uitgestapt of daar is ze al, samen met drie jongens die me al in de trotro hadden gezien. Wat prachtig om ze terug te zien, een beetje groter en ouder.

Als we door de poort het terrein van House of Hope oprijden word ik enthousiast begroet door de andere kinderen. Een heel ontroerend weerzien. Natuurlijk sleept er een met mijn rugzak en de tas is ook al onderweg naar mijn kamer. Wat fantastisch dit weerzien. Anders dan de eerste keer, maar het voelt als thuiskomen!

Er is wel wat veranderd op en om HoH. Het gebouw is geschilderd, er is een toiletruimte en de onvoltooide muur is toch afgemaakt. Compleet met poort. Vlak bij de keuken is nu een echte waterkraan. En gisteren is de freezer gekomen, de kinderen zijn er vol van. En electra waardoor nu de tv of dvd-speler bijna de hele dag aanstaat. Er is duidelijk vooruitgang…

Er zijn een aantal kinderen bijgekomen die ik nog niet ken. En een grote verandering is dat Liesbeth weg is. Moeder Gladys is voor haar in de plaats gekomen. Samen met Lucie en Florence.
Maar buurvrouw Peace begint te stralen als ze me herkent. En Theodore de nachtwaker komt me enthousiast begroeten.

’s Middags zit ik op de waranda naar het voetballen te kijken. Zit er echt drie jaar tussen? Het is alsof ik niet weggeweest ben!