Een dansende slinger

Het is alweer 2 januari. Nieuwjaarsdag (zaterdag) was een gewone dag. Behalve dat je af en toe “Happy newyear“ roept.
Dan is het zondagmorgen, we gaan weer ter kerke. De kinderen hebben al een soort preek gehad van iemand die in de buurt woont en HoH af en toe bezoekt. Preken, dat kunnen ze. Hennie reageert op een gegeven moment. Je wilt niet dat de kinderen alles maar klakkeloos aannemen…

Het doel vandaag is de R.K. kerk. Nieuw voor ons. Hoe laat begint ie? Tien uur. Maar het wordt later en later. De meiden hebben geen haast. Ze zien er prachtig uit in hun nieuwe Ghanese kleding die ze samen met Hennie gemaakt hebben. Daar horen sieraden bij, en make-up.

Eindelijk lopen we op de zandweg naar het dorp. Halverwege horen we dat er vanmorgen geen kerk is. Toch maar even kijken. Via binnenweggetjes, langs huisjes waar families druk bezig zijn, komen we bij het voetbalveld. Daar staan grote partytenten en men is druk bezig met geluidsinstallatie, stoelen en kleedjes. We gaan zitten. Maar er gebeurt niks. Om half 12 lopen we terug naar HoH. Vanmiddag zien we wel weer.

“Heb jij die mongool nog wel eens gezien?” vraag ik Hennie. We kwamen Alex samen met zijn moeder vaak tegen. Handenschudden, picture en een brede grijns. Hennie heeft hem niet meer gezien. Opeens loopt een jongen enthousiast op ons af: het is Alex! Een smile van oor tot oor. We moeten mee naar zijn familie achter het huis. En natuurlijk pictures.

Om twee uur schijnt er een kerkdienst te zijn op het feestterrein, maar de tijd verstrijkt. Nou ja op oudejaarsavond had ik al meer dan genoeg kerkdienst.
Eindelijk vertrekken we toch. De jongsten gaan niet mee en de oudsten redden zichzelf wel.
We nemen plaats in een tent op plastic stoeltjes. Er is een soort Nieuwjaarsbijeenkomst. Tegenover ons zitten verschillende Chiefs in prachtige gewaden. Met een band om het hoofd met gouden sierraden. En een stok met een sierlijk bewerkt gouden handvat. Veel mensen dragen traditionele kleding. Het staat prachtig. Ze zijn er (terecht) trots op.
Na alle toespraken en huldigingen en toekomstverwachtingen is het afgelopen. Het publiek verplaatst zich naar de hoofdweg. Daar gaat het gebeuren.

Taxi’s rijden af en aan. Wat is het druk op straat. Langs de weg veel stalletjes waar van alles te koop is.
Aan de overkant, dicht bij het plaatselijk café klinkt muziek. Er wordt gedanst op het pleintje onder de Mangoboom. De ‘band’ zit in het midden en de feestgangers slingeren zich er om heen als een veelkleurig lint. De drums worden ondersteund door gezang van de dansende mensen. Een trompet schettert er bovenuit. Ik zie jong en oud meedoen. Moeders met kinderen op de rug, mensen in traditionele kledij en moderne jongeren. Er komt een oud vrouwtje aangeschuifeld, Ze legt haar stok onder de boom en voetje voor voetje danst ze mee, meerdere rondjes om de boom. Als ik een foto van haar maak moet ze hard lachen.
Er zijn ook veel toekijkers. Die staan op de plaats mee te bewegen met de muziek. Een klein kereltje van anderhalf à twee jaar maakt al dezelfde beweging als de dansers. Het zit blijkbaar in de genen.

Wij gaan bijtijds terug, de happening zal tot diep in de nacht duren. Om een uur of acht komen de groten thuis. De jongens hebben zich vermaakt met drummen op een andere plek, de meiden hebben gekeken naar het dansen.
“Waarom heb je niet meegedanst?”vraag ik Etornam. Ze kan me daar geen antwoord op geven. Misschien is ze te jong, maar mooi was het!