Het ziekenhuis deel 1

Daar zitten we dan Hennie, Lucy, Kofi en ik. In een bomvolle wachtkamer.
Wachten tot er wat gebeurt.
Kofi een jongen van zestien die je niet ouder schat dan twaalf jaar, heeft al drie jaar een wond op zijn bovenarm. Zelfs de antibioticakuur van twee weken heeft niet geholpen. Hier is meer aan de hand, dus besluiten we naar het ziekenhuis te gaan. Lucy, zijn moeder, die met haar twee kinderen op HoH woont, vindt het goed. Kofi is minder enthousiast. “Je zal hem moeten dwingen” zegt ze ’s morgens. Maar na een paar enge verhalen stemt hij toe.
Op z’n zondags vertrekken we.
Lucy meldt zich bij een van de loketten. Erachter zit een aantal mannen druk te schrijven. Achter hen archiefkasten vol dossiers. Na elke patiënt wordt het raampje weer dicht geschoven.
Soms wordt er via een luidspreker wat omgeroepen. Af en toe komt er een witgeklede man met een stapel dossiers. Namen worden geroepen en we hopen telkens dat Kofi’s naam erbij is. Nou dat wordt een langgerekt hopen. Pas tegen twaalf uur is het zover.

Het ziekenhuiscomplex van Hohoe ziet er netjes uit. Een reeks gebouwen van een verdieping, goed in de verf. De gebouwen zijn verbonden door overdekte looppaden. Daartussen een tuin, althans er staan wat heggen. Kippen scharrelen daartussen, krekels sjirpen en op de elektriciteitsdraden (Hollandse?) zwaluwen.
Hier zie ik ook afvalbakken, die zijn schaars in Ghana.

Nadat eindelijk Kofi’s naam is omgeroepen gaan we naar een ander gedeelte van de wachtkamer. Hij krijgt een thermometer onder zijn arm en moet op de weegschaal gaan staan. Alles wordt in zijn dossier genoteerd en we lopen naar de volgende ‘wachtkamer’. Wachten op de dokter.
We zijn weer een paar uur verder als we eindelijk bij de dokter binnen kunnen. Gelukkig hadden we bananen meegenomen, maar mijn maag rammelt alweer. Hennie koopt een lekkere hartige koek. Ik kan er weer even tegen.

De dokter stuurt Kofi naar de Röntgenkamer en het lab. Eerst maar de foto. Een wat chagrijnige man zit op het bankje voor de X-ray. Met duidelijke tegenzin helpt hij ons. Kofi doet gedwee wat hij zegt en na enige tijd staan we weer buiten.
Het lab is dichtbij. We nemen plaats op de ons inmiddels bekende houten bankjes. Een half uur later is Kofi geprikt en is het wachten op de uitslag.
Het is warm en we zijn het zat, maar dat helpt niet. Wachten is wachten. Tegen half vier hoort Lucy dat we door kunnen naar de dokter. De uitslag is nog niet bekend, maar dat komt wel.
Maar dan…de dokter is er niet meer! “Kom morgen terug, dan is ze er.”
Er zit niks anders op.
Als de taxi bijna bij HoH is komt de schoolbus met de kinderen ons achterop. Zijn we net iets eerder thuis dan zij.